De Vereniging Scala is een gemeenschap van geestverwanten van divers pluimage. In de loop van het bestaan van Scala (sinds 1997) zijn al een aantal van onze leden overleden. Op deze plek willen we hen gedenken en eren. Omdat elke gemeenschap gevormd wordt door de leden van die gemeenschap.
Klik op de naam voor een IM:
(op volgorde van overlijdensdatum, meeste recente bovenaan)
- Gert van de Bunt
- Frans Teunissen
- Marcel Roemers
- Gé Janssens C.S.s.R.
- Piet Nelen C.S.s.R
- Gijs van Wijk C.S.s.R
- Bertus van Vliet sdb
Gert van Bunt (1951-2022)
Een van de meest copieuze maaltijden waar wij in Scalaverband van hebben genoten, voerde Gert de regie over het diner. Hij was in zijn element als nooit tevoren. Alle Scalanezen lieten het zich maar wat graag aanleunen dat hij dit deed. Het waren mooie momenten en het was Gert op zijn best. Zoals hij dat ook kon zijn tijdens workshops en groepsactiviteiten tijdens de weekends. In zijn geoefende docentenstand wist hij levendige discussies te ontlokken. En altijd als het serieus dreigde te worden gooide hij er een sterk relativerende kwinkslag tussendoor.
Met zijn charmante aanwezigheid was hij altijd prettig gezelschap. Een vriend en een belangrijk lid voor onze gemeenschap van Scala. Hij en Scala pasten ontzettend goed bij elkaar; Scala was voor Gert een van de pijlers in zijn bestaan en omgekeerd maakte hij mede Scala tot wat het was: een emotioneel, warm en dragend en bezinnend gezelschap, sterk betrokken op elkaar. Ik zeg bewust: was.
Want door zijn sterven is Scala een beetje veranderd. Zoals ook het verlies van Bertus, Frans, Marcel, Gijs, Ge, Piet, Karel, het gezelschap veranderde. Het is moeilijk om precies aan te geven welke verandering dat is, maar het is onmiskenbaar.
Bij de afscheidsdienst van Gert op 18 februari 2022 stormde het en was het voor veel Scala-leden niet mogelijk om er fysiek bij te zijn. Juist waar woorden en muziek klonken die bij hem pasten. Ik roep daarom nog een muzikale herinnering terug die we wellicht gezamenlijk kunnen onthouden.
Ik weet niet meer tijdens welk weekend het was maar enkele jaren geleden lieten we aan elkaar een muziekfragment horen dat ieder van ons dierbaar was. Gert koos voor de aria Actus Tragicus van Georg Philip Telemann: ‘Du aber Daniel’. Ik kende het stuk niet en heb het verschillende keren beluisterd alvorens de schoonheid ervan tot mij doordrong. Het is erg mooi en ik ben Gert dankbaar dat ik het heb leren kennen. Zo blijven er aan het einde van Gerts leven nog best vragen over. Laten we daar samen over speculeren bij onze volgende weekenden en bijeenkomsten.
Wat zou Gert ervan vinden?
Frans Teunissen (1939 – 2018)
Aansteker
Ik zoek naar goede woorden.
Deze misschien:
Frans ontstak een vuurtje
in je ziel dat verwarmde en
dat voor een stukje je levenspad
verlichtte.
Zo smeedde hij vriendschap.
Mooi was dat.
‘Goh’
Frans vierde het leven
en deelde het leven,
Brabants en priesterlijk.
Humor en ironie waren zijn
hitteschild tegen pijn
en verdriet.
Frans zat vol brandende
levensvragen
die werden uitgeserveerd
volgens zijn eigen choreografie
van terloopse opmerkingen,
bijzondere lichaamstaal
en subtiele stembuigingen.
Zoals hij,
met de armen
karakteristiek over elkaar
– ‘Goh’ –
kon zeggen!
Het was zijn ‘taptoe’:
het signaal voor het einde
van een gesprek;
maar soms misschien ook
het vraagtekentje
bij jouw inbreng ervan.
Ik wist dat nooit zo goed…
Eerste kerstdag 2017
Eerste kerstdag een berichtje:
het gaat niet goed.
Een vriend hield
dat vermoeide lijf even vast.
Geliefden streelden hem.
Dank voor de vriendschap
schreef ik hem nog.
Je bent een goed mens.
En rust en vrede wenste ik hem.
Oudejaarsdag 2017
Ik zwerf door een Weens
Museum.
Opeens dat schilderij
van Schiele: Entschwebung.
Het loslaten van de mens
van het aardse leven.
Ik schrik.
Daar gaat de goede Frans.
Nieuwjaarsdag 2018
Hij is niet meer, hier.
Raar is dat.
Frans zijn naam
is geschreven
in de palm van
Gods hand.
Hij is terug,
ingevouwen in de tijd
en verankerd
in onze herinnering.
Voor Frans is er
altijd een glimlach:
toen, nu en straks.
Rob van der Zwan
Marcel Roemers (1947 – 2012)
Op maandag 26 november 2012 namen wij afscheid van Scalalid Marcel Roemers. Marcel overleed na een kort ziekbed op 65-jarige leeftijd. Bij Scala deelden we mee in zijn verdriet bij het overlijden van zijn eerste vrouw Liane Roemers – de Jong. En deelden we in zijn vreugde toen hij in Riza nieuwe liefde vond en met haar in mei 2012 in het huwelijk trad.
De uitvaart vond plaats in Dordrecht. De viering in de parochiekerk De Verrezen Christus werd gevolgd door de crematieplechtigheid in het Uitvaartcentrum van Dordrecht. Honderden moeten het geweest die aanwezig wilden zijn bij het afscheid van Marcel; niet alleen ouderen maar ook kinderen en veel jongeren. Met zeker 16 scalaleden was onze vereniging goed vertegenwoordigd, verder natuurlijk met bloemen, een lied van Jef Hendriks en een mooie Jesajatekst uitgesproken door Henk Erinkveld. In de toespraken, maar ook in de foto’s die vertoond werden, rees het beeld op van een creatieve, vlotte en ondernemende man die op tal van terreinen zoals sport, onderwijs, muziek en kerk bergen werk heeft verzet. Al die lijnen en de mensen daarbij betrokken, kwamen in Dordrecht samen. En we stonden versteld over het drukke en rijke leven van Marcel. Was dit die wat stille man die we kenden van de Scalaweekends? Ondanks het gemis, het verdriet en de tranen werd de sfeer gekenmerkt door een lichtvoetigheid en levendigheid die weldadig aandeed. Ze was als het ware een inkleuring van de tekst die op de rouwkaart stond: ‘Huil niet bij mijn heengaan, Maar glimlach dat ik er was.’ Getogen in de sfeer van ‘beatstad’ Den Haag in de jaren zestig, kon het bijna geen verrassing zijn dat Marcels lichaam niet onder de klanken van ‘In paradisum’ maar van ‘God only knows’ van de Beachboys de kerk verliet.
Rob van der Zwan, maandagavond 26 november 2012
Gé Janssens C.Ss.R. (1935-2011)
En plotseling is hij er niet meer:
Verongelukt,
De goede Gé,
Die er was zolang ik redemptoristen ken.
De iets-nieuws-beginner,
De afmaker,
De verbinder,
De allemansvriend,
De stille beïnvloeder,
De mogelijk-maker,
De man die altijd de deur open liet,
De vergeter-en-vergever.
Op 1 april – een studiedag over leiding geven –
Liet Gé zich portretteren
Met een waterpas in zijn handen.
Iedereen die hem kent
Kan wel raden waarom.
Niet omdat hij in alles
Zo precies was,
Maar juist omdat hij
in alle rekkelijkheid
Steeds zocht naar de balans.
Dag Gé,
Goeie reis
Naar de Allesomarmende.
Eric Corsius, 20 december 2011
Piet Nelen C.sS.R (1931- 2011)
Op donderdag 24 november 2011 overleed in het redemptoristenklooster te Wittem onverwacht pater Piet Nelen, redemptorist. Hij was nauw betrokken bij de oprichting van Scala.
Hij was gedreven en vernieuwend, trouw en toegewijd. Hij was vasthoudend en onvermoeibaar. Hij was moedig en nam risico’s om zijn idealen te bereiken. Hij streed niet tegen de kerk, maar ervóór. Hij wilde haar niet schaden, maar haar gezicht redden – maar dan wel haar ‘andere’, haar ware gezicht: het gezicht van de menslievende God. Redemptoristischer kun je het niet krijgen.
Piet was op en top een redemptorist en stond met twee voeten midden in de huidige realiteit. Hij beleefde zijn redemptorist-zijn met medebroeders, medezusters en leken. Dat kwam mooi tot uitdrukking toen hij op 8 september jl. in Tasowice, ten huize van Clemens Hofbauer, zijn 60-jarig professiejubileum vierde, te midden van een klein, maar bont gezelschap.
Binnen zijn eigen congregatie was hij een belangrijk bestuurder, onder meer als provinciaal overste van 1990 tot 1999. Ook was hij in zijn lange loopbaan actief betrokken bij tal van kerkelijke en maatschappelijke organisaties die zich richten op de meest kwetsbare mensen in de samenleving. Voor de missionaire beweging in Nederland is hij een van de belangrijkste voortrekkers en woordvoerders geweest. Pater Nelen (1930) heeft sinds de zestiger jaren veel (bestuurs-) functies vervuld bij missie-orqanisaties in Limburg en op landelijk niveau. Van 1969 tot 1975 was hij missiesecretaris van het Bisdom Roermond; en daarna grondlegger van het BIS: Bureau Internationale Solidariteit in Limburg. Ook heeft hij uitvoerende en bestuurlijke functies gehad bij het Centraal Missie Commissariaat (nu ‘Mensen met een Missie‘) in Den Haag, de Nationale Commissie Ontwikkelingssamenwerking (NCO, nu NCDO) en de Commissie Missionaire Beweging Religieuzen (CMBR). Ook was hij nauw betrokken bij de oprichting van de landelijke Acht Mei-beweging van progressieve katholieken en onze eigen Vereniging Scala.
Voor zijn vele verdiensten voor kerk en samenleving ontving Piet Nelen op 1 april in de Kloosterbibliotheek Wittem de koninklijke onderscheiding Ridder in de Orde van Oranje Nassau.
Gijs van Wijk C.sS.R (1936-2010)
Op 7 september 2010 overleed in alle vroegte de redemptorist Gijs van Wijk (* 1936). Het kwam als een schok aan. Ik heb Gijs leren kennen als huisgenoot, bestuurslid, kapittellid, medelid van Scala en collega in De Zwanenhof. Ruim tien jaar geleden liet hij letterlijk voorgoed zijn werk liggen, vanwege zijn plotselinge hersenaandoening. Zijn sterkste wapen: de gesproken taal, werd hem ontnomen. Gijs was een natuurlijke en authentieke man. Ongedwongen ‘gewoon’ en rechtstreeks. Op een vanzelfsprekende manier links en progressief. Iedereen mocht hem. Ga met God, Gijs.
door: Eric Corsius
Bertus van Vliet (1929-2000)
Op 29 augustus 2000 overleed Bertus van Vliet, tijdens een zesdaagse tocht door de bergen. Bertus heeft zijn leven in dienst gesteld van de religieuze orde van de Salesianen van Don Bosco. Hij is priester geworden in 1953. Actief binnen het onderwijs als catecheet en als ontwerper van lesmateriaal. Ook binnen en buiten de congregatie heeft hij tal van functies bekleedt. In de laatste jaren was hij provinciaal econoom.
Bertus was zeer geïnteresseerd en betrokken bij nieuwe vormen van toegewijd leven. Hij heeft een betekenisvolle rol gespeeld in de eerste jaren van Scala. Hij nam o.m. deel aan de projectgroep “Herstichting van toegewijd leven”.
Bertus vond het erg belangrijk dat vanuit de achtergronden van diverse orden en congregaties werd geparticipeerd in de Vereniging Scala. Juist de diversiteit vond hij nodig bij de ‘herstichting van toegewijd leven’.
In zijn laatste brief aan de projectgroep schreef hij: “Op 25 augustus zal ik afwezig zijn…Ik loop dan ergens op de Grosz Venediger met mijn rugzak om, de pickel in de hand aan een touw”. Als bijdrage aan de vergadering schreef hij dat hij drie kernpunten van belang vond. Bij wijze van een herinnering aan zijn inbreng hieronder een samenvatting uit zijn verdere brief.
1. Gemeenschap wordt geboren, niet gemaakt. Gemeenschap veronderstelt groei van verleden naar toekomst. De geestverwantschap binnen Scala heeft familiewortels. Zij groeit vanuit het verlangen naar overvloedig leven als eindvisioen.
2. Maatschappelijke inzet: de klippen van het al te individueel persoonlijke en van spiritualisering van de werkelijkheid kunnen alleen vermeden worden door de beleving van een alverbondenheid in een actuele feitelijke maatschappelijke inzet, medeverantwoordelijkheid dragen voor het geheel. Synthese zoeken.
3. Heilig van het leven van al wat bestaat. Het mensbeeld van vandaag, de wetenschap en de techniek van vandaag stellen aan religieus georiënteerden van nu opnieuw de oude vragen en ook enkele nieuwe over wat heilig is en dus van absolute en niet te schenden waarde. Scala wil zoeken naar nieuwe vormen van streven en leven naar een geheeld bestaan, naar volheid van leven. Aandacht voor oefening in contemplatie en mededogen zijn hiervoor onmisbaar.
Een mooie erfenis van Bertus voor de Vereniging Scala.
door: Bert van Dijk